Przychodzi wspomnienie tajemniczej wyspy na Morzach Południowych, z dala od uczęszczanych szlaków komunikacyjno-handlowych, o niezbyt przyjaznym dla człowieka klimacie, na której żyje lud HO.

Nikomu nieznany, w kompletnej izolacji od całego tego współczesnego świata i tzw. cywilizacji. Ludzie ci zachowując silną więź plemienną zajmują się jedynie zdobywaniem pożywienia, zabezpieczeniem własnej egzystencji i sztuką.

Każdy z nich oprócz zbieractwa, myślistwa, rybołówstwa i uprawiania małych ogródków jest magicznym artystą – szamanem.

Multos Hoss Shamanos.

Rysunkos Szamanos

Magicos creators.

Więc ludzie z plemienia HO robiąc coś robią to w połowie, a drugą połowę czasu poświęcają na magiczne przedstawienie tej czynności w dostępnych formach i środkach wyrazu.

Te formy są bardzo różnorodne od kompozycji na liściach, korze, korzeniach, drewnie po totemy, kopce, rzeźby i inne formy przestrzenne oraz rysunki naskalne.

Poezja funkcjonuje w formie niezapisanej. Muzyka na naturalnych instrumentach towarzyszy tym dokonaniom.

Te artmasterpisy są umieszczane w miejscach wyspy uznawane za święte. Lud HO jest nie liczny, ale ponieważ ta działalność jest powszechna, to liczba miejsc świętych stale rośnie, tak, że prawie cala ziemia na wyspie staje się święta. Te działania magiczno – artystyczne mają zapewnić powodzenie działań materialnych, ale również wyzwolić twórcę z uwikłań cielesno – bytowych. Choć same w sobie są działalnością jak najbardziej ziemską, ich istotą jest sfera duchowa. Zaklinają i odlatują.

Stawia się pędzlem ślady
które tworzą
pewną Drogę
Ta Droga dla jednych
to Droga do - Nikąd
Inni mogą odnaleźć w niej swoją ścieżkę
 

Mikołaj, mój syn nie interesował się malarstwem od wczesnego dzieciństwa. Odnajdywał tę aktywność twórczą stopniowo i powoli. Rysował i bazgrał jak każde dziecko, czerpiąc z tego radość. Jednak nie płakał gdy zabierano mu papier i kredki. Szukał sobie wtedy innej zabawy. W ciągu kilku ostatnich lat jego aktywność malarska uległa ewolucji i stała się bardziej systematyczna, być może w związku z uczęszczaniem do licealnej klasy architektonicznej. Po podróżach do Czech /Kutna Hora/ i Hiszpanii /Calpe/ ponownie odkrył dla siebie malarstwo. Znajdując nowe kolory, które wyrażają jego wnętrze. Na razie maluje pejzaże i architekturę. Ale może kiedyś dotrze do magii.

Jacek deHo /Cieżkowicz/

Mój tato, Jacek, wiem to z opowieści rodzinnych, interesował się malarstwem od wczesnego dzieciństwa. Bardzo płakał gdy, ktoś zabierał mu kolorowe kredki i papier. Nie chciał się bawić w nic innego i przez to był niegrzeczny.
Gdy trochę podrósł jego aktywność przeniosła się na kolorowy papier. Wycinał z niego figurki Indian i kowbojów, tocząc jeszcze raz bitwy Dzikiego Zachodu, na stolnicy do robienia ciasta mojej babci. Oczywiście u niego Indianie wygrywali.
W szkole średniej robił happeningi i „zapisał” się do hipisów, z czego jeszcze trochę do tej pory nie wyrósł. Malował wtedy kolorowe kwiatki, ale w nocy szkicował piórkiem czarno/białe wizje katastrofy. Te wizje puścił w niebo z dachu kamienicy przy ulicy Kościuszki, w której mieszkał. Tak odkrył realizm. W malarstwie. Tę historie on sam mi opowiadał.
Zapisał się do Ogniska Plastycznego, ale zaraz go wyrzucili bo ~~ożywił martwą naturę~~.To opowiedziała mi babcia. Wylądował więc na medycynie, którą skończył, jak sam mówi trochę przez pomyłkę. Na studiach przerzucił się na poezję, ale na jego wieczory poetyckie w klubach studenckich nikt nie przychodził. Zaczął zbierać stare samochody, ale nie miał dużego garażu, więc je malował w nowych, fantastycznych wersjach. Tak powstały „Obrazy Samochodowe”.

Kilka lat temu, kiedy jeszcze byłem małym chłopcem zaciągnął się na statek rybacki, jako lekarz okrętowy. Pływając po Południowym Pacyfiku podobno dotarł na jakąś Wyspę, na której nie było jeszcze białego człowieka. Na tej wyspie spotkał nieznany Lud Ho. Lud ten żyje w bardzo trudnych warunkach, na granicy wyginięcia. Tato zaprzyjaźnił się z szamanem tego ludu i poznał jego sztukę. Jej część przywiózł do Polski i pokazał w 2001 roku w Galerii Entropia.

Ludzie nie mogli w to uwierzyć. Od tamtego czasu maluje trochę tak jakby był członkiem tamtego plemienia, który przyjechał do Europy.

Mikołaj Cieżkowicz

"SZTANDARY LUDU HO POWIEWAJĄ NA WIETRZE
JUTRO JUŻ MNIE
TU NIE BĘDZIE"